اهای تو كه دل منو سوزوندی
غصه و غم رو تو چشام اوردی
اهای تو كه دل منو شكستی
جلو قریبه منو رسوا كردی
برو دیگه دوست ندارم تو رو
دیگه نمی خوام ببینمت برو
تو کمان کشیده و در کمین
که زنی به تیرم و من غمین
همه غمم بود از همین
که خدا نکرده خطا کنی
تا باغم عشق تو مرا كار افتاد
بیچاره دلم در غم بسیار افتاد
بسیار فتاده بود اندر غم عشق
اما نه چنین زار كه اینبار افتاد
آدمی در عالم خاکی نمی آید بدست
عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی
زندگی را با مرام عاشقی آغاز كن
خوی خود را با نوای همدلی دمساز كن
با شرار جهد اتش بر تن سستی بزن
زندگی پرواز می خواهد بیا پر باز كن
از دست عزیزان چه بگویم گله ای نیست
گر هم گله ای هست دگر حوصله ای نیست
اگر دستم رسد بر چرخ گردون
از او پرسم که این چون است آن چون
یکی را می دهی صد ناز و نعمت
یکی را نان جو آلوده در خون
مژگان چشم یار من از ابروان گذشت
یاران حذر كنید كه تیر از كمان گذشت
دیشب فتاد شور قیامت میان جمع
چون حرفی از میان تو اندر میان گذشت
مرا بهار سر سیر باغ و صحرا نیست
كجا روم كه به از روی تو تماشا نیست
هزار طلعت زیبا به چشم من زشت است
نظر ز روی تو بر روی غیر زیبا نیست
بهـــــار بــــودم چـــه زود خــــــزان گشتــــــــــم
اسیـــــــر درد بــــــــــی درمــــــان گشتــــــــــــم
بهـــــــار بــــودم بهـــــار سبــــز و خـــــــــــــرم
ز دست ظلـــــم بـــــاد پـــــــژمـــــــــان گشتــــــم
دیوانه دل یار که یاد دگری کرد
از چاله بیامد به چاهش نظری کرد
گفتند که زود آی دلبر نگران است
آمد بر ما لیک ولی رو دگری کرد
سهل است بگویم که گرفتار تو هستم،
من در پی این حادثه غمخوار تو هستم،
هر چند که دور از منی و من ز تو دورم،
بر جان تو سوگند که دوستدار تو هستم
بودی ز دل من از تو ان میخواهم
وز گمشده ی خویش نشان میخواهم
سر مطلع هر بیت تو حرفی بردار
هر انچه که شد من از تو ان میخواهم
او گفت خاطرت هست به تو نگاه کردم
آن شب به خاطر تو کلی گناه کردم
گفتم چطور زیبا چیزی شده مگر ؟ گفت
قدری شبیه اویی من اشتباه کردم
من امشب کهکشانها را سفر خواهم نمود
در ره دلدار شیرینم خطر خواهم نمود
با قلم شعری برایش می*سرایم، شعر ناب
در فراقش بارش خون از بصر خواهم نمود
مـن بی مـایه كه باشم كه خریدار تو باشم
حیف باشد كه تو یار من و من یار تو باشم
شبیخون خورده را میمانم و میدانم این را هم
که میگیرد زمن جادوی تو چون عقل دین را هم
تو خواهی آمد و خواهی گرفت از من به آسانی
دلم را گر حصار خود کنم دیوار چین را هم
دیدی غرلی سرود عاشق شده بود
انـگار خودش نبود عاشق شده بود
در شهر نــــــــــگاه پای دارش بردی
آدم که نکشته بود عاشق شده بود
در دل عشاق اگر باشد امید وصل دوست
درد جانسوز جدائی را دهد تسکین خدا
دگر گوشی به آغوش درم نیست صدای آشنای باورم نیست
بغیر از لاشه ی پوشیده دل درین خانه کسی هم بسترم نیست
دل زودباورم را به کرشمه ای ربودی
چو نیاز ما فزون شد تو به ناز خود فزودی
به هم الفتی گرفتیم ولی رمیدی از ما
من و دل همان که بودیم و تو آن نه ای که بودی!
نهنگی بچه خود را چه خوش گفت
به دین ما حرام امد کرانه
به موج اویز و از ساحل بپرهیز
همه دریاست و ما را اشیانه
تو کمان کشیده و در کمین
که زنی به تیرم و من غمین
همه غمم بود از همین
که خدا نکرده خطا کنی
ندانستی که بینی بند بر پای
چو در گوشت نیامد پند مردم
دگر ره چون نداری طاقت نیش
مکن انگشت در سوراخ کژدم
ی آشیانم کرده ای بالم مرا از یاد برد
می پرسد او از من چرا پرهای من را باد برد؟
بیا ای گل ز بوستانم گذر کن
همه چشمم به کوی ما نظر کن
همه شب تا سحر نالم ز هجرت
بیا مه گل شبی با ما سفر کن
